Życie po turecku

Teraz będzie post bez plaż i ładnych widoczków. Powoli poznajemy lokalne zwyczaje i pilnie uczymy się tureckiego. Dziś do naszego słownika dołączyliśmy Gule Gule. Reakcje Turków na nasze próby używania tureckiego przechodzą nasze oczekiwania - wszyscy się uśmiechają i nie wygląda to na uśmiech z politowania. Zamawiamy iki çay, tylko tam gdzie starsi panowie grają w te ich gierki, zawsze kosztuje 1 lira i często parzy się tak jak na zdjęciu poniżej, koza węglowa i samowarek. Zawsze po wypiciu mówimy Tesekkur co rozładowuje emocje - obcy w knajpie.

Çay jest zawsze podawany w takich szklaneczkach i na takich spodeczkach, jest mocny, a obok leżą dwie kostki cukru. Konsument jak widać zadowolony.

Widzielismy też kilka miejsc, gdzie można zapalić to co poniżej (Szisza), ale jeszcze nie próbowaliśmy.

Te trzy Panie do importu do Polski i zasilenia lokalnego biznesu kulinarnego pieką Gozleme. Są to cienkie placki jak naleśniki z wkładką albo z sera ( biały, trochę jak bryndza ), albo z okruchami mięsa, albo z nutellą gdy w pobliżu są Anglicy. Mogą też być w wersji nieco grubszej jak pita ( po lewej na zdjęciu ) ale jeszcze nie wiemy jak się wtedy nazywają - też dobre i mogą być z żółtym serem. Na stolikach stoją zazwyczaj zielone papryczki do smaku - trochę wykręcają, ale na pewno zaostrzają apetyt. 

Język mają trudny, ale może to wynika z historii, pożej najdłuższy napis w języku Licyjskim (4 w pne), obok było to napisane po grecku co umożliwiło rozszyfrowanie tych fajnych literek.

Nie poddajemy się !